Haak by Daphne

Ik heb wat met cijfertjes en statistieken. Niet dat ik nu zo'n wiskundig wonder ben, maar ik hou van puzzelen met en analyseren van cijfertjes. Daarnaast schrijf ik graag. Een handige combi als je graag haakpatronen bedenkt en hierover blogt. En dan is het natuurlijk ook gaaf om te zien dat je patronen door anderen worden gehaakt en dat dat wat je schrijft ook gelezen wordt, om te zien hoe vaak het dan bekeken wordt, via welke weg lezers op mij blog terecht komen en waar ze vandaan komen. Gisteren passeerde het aantal kijkers op mijn blog de miljoen. Een miljoen! Nu is zo'n cijfer natuurlijk niet het belangrijkste en zegt het ook niet alles. Het delen van het enthousiasme voor haken, daar is het enkele jaren terug om begonnen en daar draait het nog steeds om. Die 1.000.000 pageviews zijn dan eigenlijk gewoon een mooi moment om dank je wel te zeggen aan de lieve lezers van mijn blog! De afgelopen tijd (al analyserend zag ik de mijlpaal er natuurlijk al even aankomen en op

De eerste keer dat dochterlief en ik Knit & Knot bezochten kochten we een grote bol dik verloopgaren. Geen idee hadden we wie ermee zou gaan haken en wat het dan moest worden. Na en tijdje verdween de bol onderin mijn onderste voorraaddoos met wolletjes. Af en toe pak ik deze doos er weer eens bij om te kijken naar mijn "vergeten" wolvoorraad. En zo kwam ik de bol, maanden later, weer tegen. Ik probeerde verschillende patronen uit, pakte er zelf de breinaalden bij, maar haalde het werk net zo vaak weer uit. Als ik verloopgaren gebruik, dan kom ik eigenlijk elke keer weer tot de conclusie dat dit het best tot zijn recht komt met een eenvoudig patroon. Mijn laatste poging werd dus een eenvoudig patroon, halve stokjes paarsgewijs met haaknaald 10.0, zodat de col een beetje luchtig en niet te stug zou worden. Een heerlijk, eenvoudig patroon dat een leuk effect geeft. Ik haakte de col lekker lang, zodat ie twee keer om je nek past. In gedachten haakte ik 'm voor

Een tijdje terug liet ik al zien hoe het kleine kamertje op de eerste verdieping van ons huis, voorheen babykamer van jongste en daarna rommel- en strijkhok, werd opgeruimd en ik een plek voor mezelf creëerde om te werken en om creatief bezig te zijn (zie het blogbericht Lampenkap ). Een verademing vergeleken met hoe het daarvoor was, maar wat mij betreft was het nog niet klaar. Afgelopen week vond ik dat het tijd was voor fase 2. Manlief was vorige week een paar dagen vrij om leuke dingen te doen met de meiden in hun carnavalsvakantie en om wat te klussen in huis. We kochten wat nieuwe, witte kasten en een stapel plastic dozen in hetzelfde formaat, zodat alles wit en licht zou worden en m'n wolletjes nu eens echt goed geordend en de dozen netjes opgestapeld konden worden. En als dan al die wolletjes door je handen gaan, ontdek je pas hoeveel je nog hebt. Oeps! Zie je hoe mijn wolvoorraad netjes is verstopt? ;-) Zo fijn hoe dat opruimen ook je hoofd opruimt. En dat niet a

Afgelopen weekend was het carnaval. Wonend in het midden van Brabant kun je er hier eigenlijk niet omheen. Vroeger wilde ik nog wel eens 4 avonden doorhalen en liep ik zelfs een keer mee in de optocht van Den Bosch, maar sinds een aantal jaren ben ik er helemaal klaar mee. Een aantal weken terug gooide ik een balletje op bij manlief en de meiden, of we niet dit weekend weg konden gaan. Naar een plek waar er geen carnaval is. Het moest even landen, maar ik kreeg mijn weekendje weg. We planden het zo dat de meiden op vrijdag nog carnaval konden vieren en we op zondag op tijd terug waren voor manlief om zich nog even bij zijn jeugdvrienden te voegen in de kroeg. Een weekendje Den Haag werd het. Natuurlijk moest er een klein haakprojectje mee voor onderweg. Een babyvestje leek me hiervoor wel geschikt. Er hoefde dan maar een of twee bolletjes en een haaknaald mee. We verbleven in een hotelletje midden in het centrum van Den Haag, een prima uitvalsbasis om even lekker te shoppen. &#

Met regelmaat probeer ik een berichtje op mijn blog te plaatsen. Een tijdje terug deed ik dat twee keer in de week, maar momenteel lukt het me niet vaker dan één keer in de week. Meestal doe ik dat op woensdag, ik ben dan vrij en heb de ochtend dan heerlijk voor mijzelf. Gisteren stond er iets anders op het programma. Jongste was na enkele voorrondes voorleeskampioen geworden van haar school en gisteren mocht zij namens haar school gaan strijden voor de titel van voorleeskampioen van de gemeente, bestaande uit 3 dorpen en 9 scholen. Van elke school deed er een kind uit groep 7 of 8 mee. Jongste vond het eigenlijk een beetje te spannend. Ze kan prachtig lezen, maar staat niet graag in de belangstelling en is best wel verlegen. Voorlezen voor een zaal met een paar honderd kinderen, leerkrachten en ouders was toch wel een dingetje. Gisterenochtend was het zover. Het was een bijzonder leuke ochtend. Jongste straalde en genoot volop, enthousiast aangemoedigd door haar klas van maar liefst